Piąty miesiąc życia Adasia!

Błogie lenistwo

Udało się nam, to znaczy Pitulowi i mnie, bo tatko musiał niestety dzielnie pracować, spędzić większość sierpnia w Kingston, u babci Ani i prababci Weroniki. To były nasze mini wakacje. Pogoda przecudna, powietrze krystaliczne, wiaterek i słonko.. Żyć, nie umierać... Rankiem pachniało rosą, wieczorem ćwierkały świerszcze, upał zalewał równo przystrzyżone trawniki, a jezioro parowało gotując świat w mglistej poświacie. Chłonęliśmy z Adaśkiem, jak wymęczone gąbki, ten cudny świat, to błogie lenistwo, rozciągając się a to na łące, a to w lesie, czy nad wodą. Bardzo podobało nam się to nicnierobienie. Gdzieś pomiędzy książką i dumaniem o niebieskich migdałach, robiłam zdjęcia, pływałam i moczyłam maciupcie stopki Pitulka w jeziorze. Adaśko fikał zawzięcie nóżkami z radością nasiąkając pieluchę, która podtopionym ciężarem cieczy, tej od górnej jak i tej od dolnej, nieubłagalnie zakotwiczał go na piasku jak podziurawiony pontonik.

Ale Adaśko, zafascynowany ilością drobnych ziarenek do przemietoszenia i podrapania, i tak nic sobie z tego nie robił. Oczywiście, nie obyło się bez spróbowania piasku, że aż zgrzytało w zębach, a raczej dziąsełkach. Przy tym, opaliły nam się na brzoskwiniowo buziaczki i podpiekły ‘żabie’, maciupcie, udka. Przestraszyliśmy też z tysiąc wiewiórek i pięćset chipmankow... No i w ogóle przypomniało-się jak to bezbłędnie jest leniuchować na łonie natury...

Gdzieś pomiędzy rozkosznym wygrzewaniem się na słonku, a chłodzeniem pod zielonymi koronami, Adaś nauczył się skakać i wszystko inne nagle przestało go zadowalać… Stał, więc na tych swoich maleńkich krzywych nóżkach i robił przysiady raz po raz, do upadłego. I doskonale, bo Adaśko ćwiczył sobie mięsnie i zmężniał, ale za to mnie opadały ręce i poczęły przyrastać pokaźne bicepsy.